แค้นแสนรัก (ตีพิมพ์ สำนักพิมพ์ Smile life ในชื่อ เจ้านายเผด็จสวาท )

“แม่จ๋าแม่ แม่อย่าเป็นอะไรนะ ฑิตากลัว”

“จ๊ะ แม่รับปาก แม่จะไม่เป็นอะไร ยายหมูของแม่ไม่ต้องกลัวนะ”

ภาพเด็กในชุดนักเรียนกระโปรงสีแดง ยื่นมือเล็กวิ่งตามเกาะเกี่ยวมือชื่นเหงื่อของหญิงวัยกลางคน ที่นอนบนรถเข็นขณะบุรุษพยาบาลกำลังเร่งนำไปส่งที่ห้องฉุกเฉิน

“ฮือ...ฮือ...แม่... แม่จ๋า...อย่าทิ้งฑิตาไปนะ ฑิตากลัว”

“โธ่...ยายหมูของแม่ แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก คุณหมอฉีดยาแม่เดี๋ยวเดียวแม่ก็หายแล้วละ แม่ไม่เป็นไร ฑิตาไม่ต้องกลัวนะลูก แม่ไม่ทิ้งยายหมูของแม่ไปไหนหรอก ”

“ไม่...ไม่...ฮือ...ฮือ...ฑิตาจะไปกับแม่”

เสียงร่ำไห้และร้องเรียกแม่ของเด็กวัยสี่ขวบ  เรียกแววตาเวทนาจากผู้พบเห็นตั้งแต่หน้าโรงพยาบาลจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ที่เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้เด็กน้อยเข้าไปข้างใน

“หนู เข้าไปไม่ได้นะคะ”

“ฮือ...ฮือ...ไม่...ฑิตาจะไปกับแม่”

เสียงร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม พร้อมทั้งเกร่งข้อมือยึดเกาะเกี่ยวมือผู้เป็นแม่แน่นเหนียวยิ่งกว่าเดิม แม้เจ้าหน้าที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมยังไง เธอก็ส่ายหัวส่ายหน้าทั้งๆที่ใบหน้าอาบน้ำตาจนพร่ามัวแล้วก็ตาม

“เอ่อ ...คนไข้มีญาติไหมคะ เดี๋ยวพยาบาลจะโทรตามให้ จะได้มีคนดูแลเด็ก”

พยาบาลที่ดูแลห้องเอ่ยถามอย่างเกรงใจ

“ไม่มีคะ เรามีกันแค่นี้”

คนไข้ตอบอย่างเหนื่อย

“ขอดิฉันพูดกับลูกเองเถอะคะ”

แม้จะต้องกัดฟันกลืนความเจ็บปวดจากการกลัดเกร็งที่หน้าท้องจนใบหน้าไร้สีเลือด และเหงื่อท่วมตัวแต่ ความรักของแม่บันดาลให้ผู้หญิงคนหนึ่งจะเป็นอะไรก็ได้เพื่อลูกที่เธอรัก แม้แต่สะกดกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดต่างๆ ฉีกยิ้มน้อยๆอบอุ่นราวกับนางฟ้ากุมมือน้อยๆของลูกน้อยวัยสี่ขวบไว้ในมืออย่างให้คำมั่น ทอดมองดวงหน้าน้อยๆด้วยใบหน้าอ่อนโยน รักใคร่

“ยายหมูของแม่ แม่ไม่เป็นไร แม่พบคุณหมอแป๊บเดียว แผลแค่นี้ทายานิดเดียวเดี๋ยวก็หาย ไหนลูกบอกว่าจะเป็นเด็กดีไงจำได้ไหมคะ”

“ค่ะฑิตาจำได้ ฑิตาจะเป็นเด็กดี”

แม้ร่างเล็กจะดิ้นขัดขืนหนีพยาบาลแต่เด็กน้อยก็ตอบเสียงอ่อยๆเจือสะอื้น

“แล้วจำได้ไหมคะว่า เด็กดีต้องเชื่อฟังคุณแม่”

แม่ปลอบเสียงอ่อนโยน มองผ่านม่านน้ำตาที่บดบังดวงตาดำขลับทำราวกับว่าเธอไม่เป็นอะไร และให้ลูกน้อยเชื่อใจว่าเธอจะปลอดภัย

“ค่ะ ฑิตาจำได้”

“ถ้างั้นยายหมูของแม่ นั่งรอแม่ที่ด้านนอกนะคะ เดี๋ยวแม่ก็ออกมา”

ดวงหน้าน้อยๆอิดออดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเข้าไปจุบหน้าผาก และริมฝีปากที่แห้งเหือดของผู้เป็นแม่ก่อนจะถอยออกมานั่งที่เก้าอี้สำหรับญาติผู้ป่วยแต่ยังไม่วางใจกับการอยู่อย่างลำพัง

“แม่ต้องมาหาฑิตาเร็วๆนะ ฑิตากลัว ฑิตาจะนั่งรอตรงนี้แม่จะได้มองเห็น”

เด็กน้อยนั่งยืดหลังตรง สองแขนน้อยๆกอดตัวเองไว้ แม้น้ำตาจะไหลออกมาไม่ขาดสาย แต่เด็กน้อยก็ไม่ร้องตามผู้เป็นแม่ ดวงตาพร่ามัวมองตามรถเข็นผู้เป็นแม่ไม่กระพริบ

ทุกอิริยาบถของการโต้ตอบกันของสองแม่ลูก ทำเอาทุกสายตาที่จดจ้องรื้นน้ำตาไปด้วย ก่อนจะตามไปด้วยเสียงวิพากษ์วิจารย์ต่างๆนานาเกี่ยวกับสิ่งที่เห็น

ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ Smile life